कविता : तीज र बेपत्ता सपना
महेश क्षितिज
फेरि आयो
हरितालिका तीज
अर्थात्
शङ्कास्पद व्यक्तिको
आरोपमा
मेरो खसमलाई
गोलीले उडाउँदा
मेरो पोते चुडिएको
अनि
मेरो छोरो सेताम्मै भएको
कालो दिन ।
पन्ध्र वटा वर्ष अगाडि
फलामको छातीमा
मुटु राखेर पत्थरको
सुरक्षाको नाउमा
असुरक्षा बाँड्नेहरूबाट
रजस्वलै नभएकी
बलात्कृत मेरी
बाह्र वर्षकी छोरी
मारेर बाँसघारीमा फालिएको
कालो तिथि ।
अहिले
पाकेर मेरो कपाल
भएको छ सेताम्मै
चाहुरिएर गालाहरू
परेका छन् दश मुजा
सिलिभरे भाँडोजस्तेै
कुचिनु र थिचिनुको सँस्कृतिमा
हेजेमोनाइज्ड भएकी छु
वसन्तमै शिशिर सहने
मौन रुखजस्तै ।
छिमेकीका घरमा
पाक्दा मिठो मसिनो
उडेर आएको बासनाले
गला लाग्छ मलाई
अनि
उघारेर मूल ढोका
हेर्छु सबैतिर
यी आँखाहरू मोती विन्दुको सिकार भएछन्
देख्दिनँ केही
बरु सुन्छु
गाउँमा गुञ्जिरहेछ
तीजको लहर आयो बरिलै ।
गाँउमा सबैका छोरीहरू
बुहारीहरू
छड्के तिलहरी लगाएर
मस्त नाचिरहेको अनुभूतिले
मेरो खाटा बसेको
घाउ कोटिन्छ
अनि
अगेनाको डिलमा बसेर
सल्काउँदै पाते बिँडी
सम्झन्छु तिथि
यही हरितालिकाको दिन हो
मेरो छोरालाई
बिद्रोहीको आरोपमा
मान्छे भन्न नमिल्ने
मान्छेहरूले
मेरै पोल्टोबाट
खोसेर जबर्जस्ती लगेका
र मैलै पनि
बलात्कार सहनु परेको
कालो दिन ।
उसमा थियो विचार
नदीको
चाहन्थ्यो ऊ बगाउन
विसङ्गतको दुर्गन्ध
उसमा थियो भावना
चराको
चाहन्थ्यो ऊ पुग्न
खुला आकाशमा
र चाहन्थ्यो ल्याउन
मखमली स्वर्गीय खुसी
चाहना थियो उसको
मेट्ने
टुप्पाबाट लेखिएको
सम्भ्रान्तीय इतिहास
र चाहन्थ्यो लेख्न
फेदबाट
सीमान्तकृत इतिहास ।
ढुक्क थिएँ म
केही थान उसका सपना
पूरा हुन्छन् भन्ने कुरामा
विश्वस्त थिएँ म
मेरो देशको सरकारले
मेरो छोरालाई
विद्रोही देख्दैन भन्ने कुरामा
काला कुराको समर्थन
नगर्दा मेरो छोरालाई
मेरो देशको सरकारले
ठान्यो विद्रोही
र पड्कायो गोली
अरुणको बगरमा
त्यतिबेला
बलात्कृत शरीर सम्हाल्दै
मैले सोधेकी थिएँ
आफैसँग प्रश्न
त्यो गोलीले
कुन चाहिँ निर्दोषको
जिजीविषा भुटिदियो हँ?
फाटेको फरिया
दश खाप टालेको चोलो
दुलै दुला परेको मजेत्रो
फेरिने आशाभन्दा पनि
मैले
कन्तुरमा राखेको
गीता र रामायणलाई
छोएर भनेकी थिएँ
म सरकार विहीन देशकी मान्छे हुँ
भगवान मेरो प्रमिथसलाई बचाऊ
ऊ बाच्यो भने
ल्याउने छ
सन्तोषको दुई मुठी सास
बगाउनेछ उसले
कालो कानुनको लेदो
र झुल्क्याउनेछ
सीमान्त छिँडीमा
प्रजातन्त्रको चन्द्रमा
अनि
म बूढी पनि नाच्छु तीजमा ।
कयौ ऋतु फेरिए
कुप्रेर शरीर मेरो
नुँघेको बाँस भो
मैले सुनेको कथामा
चोरेर स्वर्गको आगो
प्रमिथस आएको थियो
तर आएन लिएर
मेरो प्रमिथस
क्रान्ति गीत
उसले किनेको रेडियोले
श्री ५ को सरकारको सट्टा
नेपाल सरकार भन्न थालेको छ
श्रीमान गम्भीर नेपाली
गाउन छाडेर
सयौँ थुङ्गा गाउन थालेको छ
तर
मसँग छ पुरानै मुटु
पुरानै घाउ
पुरानै आँसुको टाटो
पुरानै चीरहरणको
मेरो कथा
सरकार म केही
देख्दिनँ नयाँ
त्यो बेला अरुण घाटमा
पड्किएको तिम्रो बन्दुकले
अब
मलाई बिद्रोही देखोस्
र मारोस्
एउटी आमा
होइन भने
तिमीले फिर्ता दिन सक्नुपर्छ
मेरो सतित्व
जुन तिमीले नै लुटेकाछौ
र
फिर्ता दिन सक्नुपर्छ
बिद्रोहीको नाममा
तिमीले यही तीजमा
दर बनाएर खाएका
मेरा खसम र छोराछोरीहरू ।
कविता : कमरेडसँग कमरेड !
हत्तेरिका कमरेड ! अप्ठेरो नमान्नू न अलिअलि कस्तो कस्तो लागिहाल्छ नि नयाँ नयाँमा यस्तै हो कमरेड हल्का अन इजी हुन्छ हुन्छ ! अलिअलि अप्ठेरो त तपाईलाई पहिलो पटक बन्दूक बोक्दा भयो होला त्योभन्दा बढी भयो होला बन्दूक बुझाएको बेला तपाईले खुरुखुरु बुझाएकै त हो कमरेड अलिअलि लाज लाजजस्तो भैहाल्छ नि त्यसरी रातो पिरो नहुनू न कमरेड एकतामा अप्ठेरो पर्छ क्या कमरेड ! एता हेर्नुस त कमरेड ! जस्तै नि कमरेड ! पहिलो पटक घुष खाँदा पहिलो पटक कमिशन बुझ्दा पहिलो पटक घडेरी जोड्दा या पहिलो पटक शेयर हाल्दा मनमा चिसो त पस्यो होला नि कमरेड ? पहिलो पटक ठमेल छिर्दा पनि मुख हेर्न लाज भयो होला नि कमरेड हाम्लाई पनि चिसो पस्या थ्यो उहिलै अलिअलि त पसिहाल्छ नि त्यस्तो त भैहाल्छ नि कमरेड ! पहिलो पटक प्रचण्ड पथ छोड्दा हल्का सिरिङ्ग भयो होला नि कमरेड ? यो पटक पनि माओवाद त छुटिसक्यो यो पटक पनि भयो होला त्यस्तो ? अलिअलि हुन दिनु पर्छ क्या कमरेड मन त हो भैहाल्छ नि हल्का त मेरो कुरा बुझ्नु भयो नि कमरेड ? अव सिध्दान्तले भात पाक्दैन कमरेड न आदेशले भात पाक्छ हिजोजस्तो घर परिवार छन इस्टमित्र छन हल्का जोडजाम गर्नु परो नि कमरेड अनि त्यो जोडजाम गर्न सिध्दान्त पक्रेर कहाँ होला र कमरेड ! यी हामीलाई हेर्नुस न कम्निष्ट पनि भएकै छौं जनताले पत्याएकै छन् नपत्याए तपाई र मेरो आकार हेर्नुस विदेशीले पनि पत्याएकै छन् राष्ट्रवादी पनि एक लम्वरको भैया छ यो पनि सवैले पत्याएकै छन् स्कूल अस्पताल सव चलाएकै छौं आइएनजिओमा रजगज गरेकै छौं सम्पत्ति पनि जोडेका छौं राजनीति पनि गरेका छौं गर्ने त यस्तो हो नि कमरेड १ अव हामीसँगै हिड्ने भएपछि हामीजस्तै हुनु परो नि कमरेड खान सिक्नु परो लाउन सिक्नु परो लुकाउँन फकाउँन सवै सिक्नु परो ह्वास्ल्याङ्गे तरिकाले कहाँ हुन्छ कमरेड हिजोको तुजुक झिकेर कहाँ हुन्छ ? अव त मौकामा ज्ञानी बन्ने हस भन्नेर हजुर भन्ने कम्निस्टमा पनि हुन्छ नि मानमनितो त्यो जम्मै सिक्नु परो नि कमरेड ह्या कमरेड पनि ! कताको लेनिन खै भनिराख्या भन्या लेनिन त मरिसके नि मरेको मान्छे फेरि आउँछ त ? तपाई भौतिकवादी हैन कमरेड ? अव त हामी नै आफै मार्क्स आफै लेनिन आफै माओ क्या कमरेड ! मेरो कुरा ध्यान पुर्वक सुनेर मुन्टो हल्लाएर मुसुक्क हाँसेकोमा धन्यवाद छ कमरेड ! बलराम तिमिल्सना ‘विप्लव’
होली पर्वको शुभकामना
रंगको पर्व होलीमा रङ्गाई आफ्नो गाला अपरिचितलाई रंग दले मानिन्न निको चाला पानी छ्यापी आपसमा हानिन्छ पनि लोला हाँसी खुशी पर्व मानौं दुई दिनको यो चोला राजेन्द्र पोखरेल सबै खेलमा नियम हुन्छन् पालना सधैं गरौं फोहर पानी नफाली अरुलाई सभ्य मानिस बनौं घर परिवार साथी भाई मिली खेलौं होली सद्भभाव बाड्दै देशैभरि मनाइन्छ आज भोलि मादक पदार्थ सेवन गरी मान्नुहुन्न पर्व हाम्रै मौलिक पर्व हो गरौं यसमा गर्व नगरी झगडा मनाऔं पर्व राखौं यही भावना फागु पर्वको अवसरमा सबैलाई छ शुभकामना राजेन्द्र पोखरेल सिरानचोक-५ गोरखा हाल टोखा न.पा. काठमाण्डौ
कविता: हुनेले त घरमै खसी मार हाने होलान !
हुनेले त घरमै खसी मार हाने होलान नहुनेका बच्चाले खै चिची भने होलान ! कसैकोमा खसी ,बोका ,राँगा केके ढले दुरदराज झुपडिले फुट्यो कर्म ठाने होलान ! बिष्टकोमा भाग उठाउदै हिड्ने दलित दाइले खर्चिलो पर्वमा खै कसरी घर धाने होलान ? यज्ञराज ढुगाना तराइको आधा भुभाग दशै मुखमै डुब्छ सधै डुबेका ती बस्तिहरुले क्यारि दशै माने होलान ? व्यवहार धान्नै परदेशिन बाध्य लाखौ मान्छेहरु चाडबाडमा खुसी लिइ कैले घर जाने होलान ? एकाथरी हर्ष उल्लास खुसी साथै मनाउलान अर्का थरी दशै ऋणले वर्षै भरी रुने होलान !! हुनेले त घरमै खसी मार हाने होलान नहुनेका बच्चाले खै चिची भने होलान !!😑😑 यज्ञराज ढूँगाना हाल: मलेसिया
कविता: नखोज्नु है मलाई बसन्त ऋतुको हरियालीमा
सागर बोहरा नखोज्नु है मलाई बसन्त ऋतुको हरियालीमा म त उजाड मरुभुमिमा हर्राई सकेछु नसम्झिनु है मलाई कुनै खुशियालीमा म त दुःख र आँशुको सागरमा पो डुबिसकेछु । नखोज्नु है मलाई पूर्णिमाको जुनेली रातमा म त ५५ डिग्रीको घाममा जल्न पुगेछु नखोज्नु है मलाई हजारौं दुनियाँको भिडमा म त बालुवै बालुवाको मरुभुमी मा पुगी सकेछु । नखोज्नु है मलाई बिहानीको सुस्तरी पवनमा म त समुन्द्री आँधिमा बडारीन पो पुगी सकेछु नखोज्नु है मलाई वरपिपलको छहारीमा म त रुखै नभएको मरुभुमीमा पो मडारिन पुगी सकेछु । नखोज्नु है मलाई जन्मभुमिको कुना कुनामा म त गाउँ घर छाडी समुन्द्र तरी पराइ बनिसकेछु नखोज्नु है मलाई पहिलाको गाउँ घरको ठेगानामा म त अब परदेशी पो भैसकेछु, परदेशी पो भैसकेछु । महेंन्द्रनगर, नेपाल, कञ्चनपुर